ԵՐԵՎԱՆ, 8 ՀՈՒՆՎԱՐԻ, ԱՐՄԵՆՊՐԵՍ
Սփիւրքահայ մանուկ մըն էի, ծնած Լիբանան եւ ապրած հայ սփիւռքին գրկին մէջ: Յաճախած եմ հայկական վարժարան, եւ սրտաբուխ ծառայած իմ հայկական ընկերային ու ազգային կեանքին մէջ: Այսուհանդերձ, միշտ ալ երազած էի ապրիլ ու գործել իմ հայրէնիքիս մէջ: Ընտանիքս իմ մէջ կերտած էր հայրենասիրութեան հատիկը, եւ տարուէ տարի հայրենիքս հանդէպ իմ մոլութիւնս արագօրէն կ՛աճէր:

26  Յուլիս 2013-ը ինծի համար հանդիսացաւ այն օրը երբ առաջին անգամ Հայաստան այցելեցի եւ ուղղակի մեկնեցայ Ղարաբաղ՝ բանակումի մասնակիցելու նպատակով։ Բանակումը իր աւարտին հասաւ 15 Օգոստոսին որմէ ետք վերադարձանք Երեւան: Դժբախտաբար, Երեւանը վայելեցինք միայն երկու ժամ, որմէ ետք օդակայան ողուեցանք վերադառնալու Լիբանան:

Ճի՛շդ է թէ մենք առիթը չ'ունեցանք Երեւանը տեսնելու, հրապարաակին մօտէն ծանօթանալու, Հիւսիսային պողոտայի շքէղ շէնքերը վայելելու, պատմութեան մեծագոյն դէմքերը յատկանշող արձաններուն հանդիպելու, սակայն՝ Հայաստանի հողին գտնուիլը արդէն իսկ գերազանց զգացում դրօշմեց մեր մէջ:

Վերադարնալով Լիբանան՝ ես տակաւին ունէի երկու տարի ամբողջացնելու իմ դպրոցական տարիներս: Բայց, ես արդէն  խիստ կ'ուզէի աւարտելէ էտք մէկնիլ ու հաստատուիլ Հայաստան համալսարանական ուսումս ստանալու:

Եւ այսպիսով, երկու տարի վերջ, երբ ես արդէն դպրոցական վերջին տարիս կը լրացնէի, Մարտ 2015-ին Հայաստան այցելեցի հօրս հետ՝ թէ՛ գործի նպատակով եւ իմ համալսարանական ուսոմիս մասին հետաքրքրուելու մտադրութեամբ:

Այս այցելութեան ընթացքին բարեբախտաբար առիթը ունեցայ առաջին անգամ ըլլալով գտնուելու Երեւան, հիանալով հայ ժողովուրդին ապրելակերպին: Ծանօթացայ մի քանի անձերու որոնք ցուցաբերեցին Հայաստնցի ժողովուրդին հիւրընկալ բնաւորութիւնը: Ուշի ուշով անդրադարձայ թէ շնորհիւ անոնց աշխատասէր ու հայրէնասէր ոգիին՝ Հայաստանի ապագան պիտի լինի շատ փայլուն, եւ հաստատօրէն փափաքեցայ մասնակիցիլ իմ հայրենիքիս բարգաւաճման: Մտքիս մէջ արդէն կը փորձէի գուշակել ու գծագրել իմ կեանքս Երեւանի մէջ: Այո՛ ճիշդ է Ցեղասպանութիւնը ինձ բաժնած էր իմ հայրենիքէս, սիրտս երբէք չէր բաժնուած անկէ: Ինչպէ՞ս կարելի է մոռնամ իմ Հայրենիքս: Մարդ մը ինչպէ՞ս կրնայ անջատուիլ իր հոգիյէն:

Այսպիսով՝ տարիներու երազս դարձաւ հաստատ որոշում: Վերջապէս հասաւ 27 Յուլիս 2015-ը, երբ դպրոցական վկայականս ամո՛ւր բռնած՝ հասատակամորէն մեկնեցայ իմ հաերենի տունս, ուր պիտի հաստատուէի, ուսանէի, եւ ապագաս կերտէի:

Հայաստան հաստատուելով՝ ես ցուցաբերեցի անսահման նուիրումս Հայրենիքիս հանէպ: Քաջ գիտեմ թէ Հայոց Պատմութեան իմաստալից էջերը լի՛ են հայերուն անվախ պայքարներով անարդարութեան դէմ՝ Հայաստանի ազատութեան համար: Անցեալի էջերը կը ցուցաբերէն ազգային նուիրում, զոհողութիւն, կամք, սէր, հաւատք, առատաձեռնութիւն, բարութիւն, ու ազնւութիւն: Հայոց պատմութիւնը՝ իր յաղթանակներով ու պարտութիւններով, ինչպէս նաեւ՝ մեր ազգային աւանդութիւններն ու մտաւորականները, մեր հայ ազգին անցեալը կը դարձնեն ոսկեզօ՛ծ:

Մեր անցեալի պատմութենէն կը բխի մեր պարտաւորութիւնը Հայաստանին հանդէպ: Մենք պէտք է մեր լաւագոյնը կատարենք մեր հայրինիքին սիրոյն համար, որպէսզի արժանի դառնանք մեր պապերուն զաւակները ըլլալու, մեր նահատակներուն յաջորդողները հանդիսանալու, հպարտօրէ՛ն վայելելու մեր հարուստ անցեալն ու ներկան, եւ անոնց հիման վրայ կերտելու մեր ազգին ապագան: Մեր անցեալը ամենահրաշալի դասն է, որ մեզ կը ստիպէ շէնցնել մեր սուրբ Հայաստանը՝ միշտ մնալով աւանդապահ ու անմահ պահելով հայ արուեստը: Հայը անդադա՛ր պիտի գոյատեւէ հպարտօրէ՛ն, եւ մի՛շտ հայօրէն:

Այժմ, քսաներկու ամեայ երիտասարդ եմ՝ հաստատուած իմ հայրէնիքիս մէջ: Հայաստանը դարձած է իմ ուսման օճախս ու ընկերային կեանքիս վայրը: Ես՝ ինքնավստահօրէ՛ն կեցած նոր կեանքի մը սեմին իմ Հայրենի՛ հողերուս վրայ, կը վերանորոգեմ իմ ուխտս՝ խոստանալով անմահ պահել իմ հայ ինքնութիւնս:

Իմ ներքին սփիւռքահայ երիտասարդին հայրենասէ՛ր ոգին այսօր իսկ վերադարձած է տուն, եւ կը ձգտի տեսնել սփիւռքահայուն յաղթական վերադարձը հայրենի հող՝ իրականացնելով դարերու երազը՝ «Ազատ, անկախ եւ միացեալ Հայաստանը»:

Սույն պատմությունը հրապարակվել է «Մեկ անգամ Հայաստանում» մրցույթի շրջանակներում:

Մրցույթին կարող եք մասնակցել և Դուք, մանրամասներին ծանոթանալու համար խնդրում ենք անցնել հետևյալ հղումով:

«Մեկ անգամ Հայաստանում» մրցույթի շրջանակում ներկայացված պատմություններում արտահայտված մտքերը պատկանում են հեղինակին և կարող են չհամընկնել «Արմենպրես»-ի տեսակետներին: